بیوگرافی عارف قزوینی
نام وی میرزا ابوالقاسم معروف به عارف قزوینی فرزند ملاهادی وکیل است به سال ۱۳۰۰ ه ق / ۱۲۶۲ ه ش در قزوین متولد شد. تحصیلات مقدماتی معمول عصر خود را که عبارت از فارسی و صرف و نحو عربی و دیگر مسائل ادبی بود. در قزوین به پایان رسانید. خود گوید: در اوان طفولیت با یکی از دوستان خود بنام مرتضی خان نوهء حاج ملاعبدالوهاب بهشتی هم کلاس و در یک مدرسه درس میخواندیم. و پدر من آنطور که باید در تربیت من راه و روش درستی انتخاب نکرد. ولکن آن مقدار که گنجایش فکری او بود بنده را تربیت کرد.
او بدو موضوع اهمیت میداد یکی حسن خط و دیگری موسیقی، و از این جهت من را در طفولیت به چند مکتب فرستاد و پیش سه نفر از معلمان خوش خط تعلیم گرفتم از جمله شیخ رضا خوش نویس و شیخ علی شالی معروف به سکاک که علاوه بر حسن خط ذوق هنری خوبی داشت .در سن سیزده سالگی نزد اولین معلم موسیقی مرحوم حاج صادق خرخازی که در عداد محترمین قزوین بود تعلیم موسیقی گرفتم و چهارده ماه در خدمت او تلمذ کردم. و چون آواز خوشی داشتم.
پدرم به طمع افتاد که روضه خوان شوم و از این جهت تمام کارهای خود را به من سپرد و حتی مرا وصی خود قرار داد عارف با ذوق و استعداد سرشاری که داشت در سنین جوانی بسرودن شعر پرداخت و بسن ۱۷ سالگی قصیده ای سرود که مطلع آن این است: باز از افق هلال محرم شد آشکار باز ابر گریه خیمه فکن شد. به جویبار و در همین سنین بود. که تحصیلات خود را رها کرد در این اوان عاشق دختر یکی از ملخاکان قزوین گردید. و چون والدین دختر با وصلت آنان مخالف بودند و او را تهدید به قتل کردند.
ناچار به رشت گریخت و چون پس از مدتی به قزوین بازگشت. در عقیدهء خانوادهء دختر تغییری ندید لذا شبی بدون اراده و بر حسب تقاضای دوستان رهسپار تهران گردید و با اعیان و رجال و درباریان مظفرالدین شاه و محمدعلی شاه آشنا شد و پس از چندی چنانکه خود گوید با اکراه در سلک ملازمان وثوق الدوله درآمد، و از طریق او با علی اصغرخان اتابک اعظم آشنا شد و برای او آواز میخواند. و در نتیجه به دربار راه یافت و بارها بحضور شاه رسید. و مورد توجه خاص قرار گرفت تا آنکه بر حسب امر شاه خواستند. او را در سلک فراش خلوت دربار درآورند، ولی وی لباس خود را بر کلاه فراش خلوتی دربار ترجیح داد.
عمدهء هنر او در ساختن تصنیف بود عارف بعد از یک سلسله کشمکشها و ناراحتی ها به همدان مسافرت کرد و بنابر قولی تبعید شد و تا آخر عمر در آن سامان به حال انزوا و فلاکت زندگی کرد به سال ۱۳۱۲ ه ش وفات نمود و در جوار آرامگاه ابوعلی سینا مدفون گردید (از دیوان عارف و مقدمهء شفق).
